Plantjes planten

Alweer een geweldig fijne dag in de Castricumse Tuin van Kijk-Uit. 

De zon scheen toen ik op de fiets bij Morgan langs ging om nog wat plantjes op de halen die al met hun worteltjes stonden te trappelen om ook het volle Castricumse leven in te mogen. Gedurende de dag werd het steeds warmer terwijl Morgan en ik verder werkten aan de inrichting van de Tuin van Kijk-Uit.

Toen we aankwamen was er natuurlijk eerst een inspectieronde langs alle planten. De framboos doet het goed.

Framboos langs het hek doet het goed.
De paarse strook op de achtergrond behoort aan een rij uienbollen (geteeld om de bloemen) die de aandacht trok van veel voorbijgangers.
Op de voorgrond: heermoes.

Op termijn moet de afscheiding met de bollenvelden over de hele lengte een feest van bessenstruiken worden. 
Heermoes, een evolutionair oud plantje van de Paardestaartfamilie staat voor de framboos te onkruiden. Ons landje staat vol met Heermoes. Wikipedia zegt: 

Heermoes is lastig te bestrijden. De wortelstokken kunnen tot 3 m diep groeien, breken gemakkelijk en slaan tijdens de groei een voedingsvoorraad op. Bij schoffelen of ploegen worden de wortelstokken tot stukjes kleine wortelstokjes gemaakt die opnieuw zullen uitlopen. Daardoor is mechanisch of handmatig verwijderen vrijwel onmogelijk. De plant is resistent tegen veel chemicaliën. Deze eigenschappen zorgen ervoor dat de soort als een hardnekkig onkruid wordt beschouwd.   

Gelukkig is er hoop om de heermoes onder controle te krijgen, want hij houdt niet van dichte schaduw, zegt Wikipedia. Op termijn staat op ons landje zoveel groen dat heermoes geen kans meer krijgt, sprak Eva optimistisch.

Behalve het onkruid, niet alleen in de vorm van heermoes, maar ook in de vorm van hardnekkig en vrijwel hopeloos kweekgras, doen tot nu toe sla en rucola het goed. Pompoen en courgette, niks te klagen, die krijgen dat onkruid straks wel klein, haha!

Zonnebloemen komen op tussen de mais.

Op de voorgrond mais die als jonge plantjes al een voorsprong hadden op de zonnebloemen. Maar die zonnebloemen (op de achtergrond) laten zich niet onbetuigd.

Op de Holzerheuvel staan snijbiet en korenbloemen te genieten.

Korenbloemen staan te swingen tussen het hooi van de Holzerheuvel.
Bijen en vlinders houden van korenbloemen.

De witte kolen en broccoli zijn nog wat traag en iel. De tomatenplanten zien er wel gezond uit. Ze doen het beter op de zuidgerichte zijde dan de westgerichte zijde van de heuvel. We ontdekten tenminste één bloemetje, dus tomaatje-in-spe!

Vorige keer was nog maar één zeekoolstek ontsproten, deze keer was er bij alle stekken leven te bespeuren. Zelfs zoveel leven dat ik meende dat de zeekoolblaadjes na vier zonnige uren al zichtbaar groter waren. Morgan lachte me goedmoedig uit.

"De blaadjes zijn echt al groter geworden sinds we hier vanochtend kwamen, hoor!"

Wat moest er vandaag gebeuren:
Hoogste prioriteit had het planten van de jonge plantjes die nog in de potjes stonden. Er konden er nog enkele in de Holzerheuvel terecht, maar de rest moest naar elders.
Na enig overleg besloten we de van het Tuinfeest op 19 mei overgebleven boomstammetjes in een verhoogd bed te verwerken waarin de plantjes vervolgens hun onderkomen konden krijgen. Ik kon Morgan niet overhalen om ook nog takken in het verhoogde bed te verwerken, dat kostte volgens hem zoveel meer tijd dat er voor het planten te weinig zou overblijven. Daar had hij gelijk in.

Behalve het werk aan het nieuwe bed moest er gewied worden tussen de sla, op de heuvel, en tussen de zeekool. Terwijl ik ging wieden, legde Morgan stammetjes neer. Daarna maakte hij een verdiept pad langs de omtrek van de heuvel die ik vier dagen daarvoor had omgeschept. Het zand uit het verdiepte pad kwam op de stammetjes terecht.

De stammetjes onderscheppen met zand uit het verdiepte pad langs de omtrek van het bed.

Het pad rond de heuvel krijgt vorm.
Op de achtergrond staan de plantjes in hun potjes ongeduldig te wachten.

Bed krijgt hoogte. Op de achtergrond de groene weelde van Corrie en Roel, met daarachter duinbossen.

Tijdens het wieden en planten op de heuvel ontdekte ik dat de grond onder het stro duidelijk een stuk vochtiger was dan grond zonder strobedekking. Omdat de meeste plantjes vocht wel fijn vinden, is dat gunstig. Het bleek wel dat het stro hier en daar niet zo goed op zijn plek bleef liggen. In het nieuwe verhoogde bed voegden we wel een laagje stro toe om het vocht te verhogen, maar daaroverheen kwam dit keer een laagje zand om het stro op zijn plaats te houden. 

Stro op het bed, een laagje zand erover om het op zijn plek te houden, daarna nog vastkloppen.

Waar willen jullie wonen?

Na het wieden plantte ik koriander en basilicum tussen het stro op de Holzerheuvel. De plantjes waren nog erg klein met tere, lange stengeltjes waarop slechts enkele blaadjes topzwaar stonden te wiebelen. De worteltjes waren al even iel, dus het uitplanten vereiste veel tedere zorg. De basilicum staat te boek als een plant die gewassen als tomaten helpt. De vrij sterke geur van basilicum zou voor tomaten schadelijke insecten en ziekten op afstand houden.

Er was groene en rode basilicum. Ik kende de rode basilicum niet. De rode basilicum heeft volgens kenners een 'iets sterkere smaak' dan de gewone basilicum. Oh ja, 'sterkere smaak', dat ken ik, daar bedoelen ze mee: bitterder.
Andere kenners beweren dat de rode basilicum de testosteronspiegel hoger doet stijgen dan onderzoekers kunnen meten. Mocht je mij de volgende keer niet herkennen omdat ik achter een baard verstopt zit en mijn stem een octaaf gedaald is, dan weet je dat ik niet van de rode basilicum kon afblijven!

Eerst maar bidden dat basilicum en koriander de overgang van pot naar heuvel overleven, ik ben bezorgd...

Een andere zorg betreft de pastinaken. Pastinaken zijn witte wortels. Ik vind ze heel lekker, maar het schijnt dat alle wortels er een hekel aan hebben om verplant te worden. Die hekel uiten ze dan door na verplanten pardoes de geest te geven. Ik heb een paar pastinaken op de Holzerheuvel gezet, en Morgan zette de rest in het nieuwe bed. Volgende keer is mijn eerste tocht naar pastinaak en basilicum.

Prachtig plaatje van de vele kleuren wortels die er zijn.
Enkele van deze soorten hopen we te oogsten.

Het nieuw aangelegde bed met tussen de piekende strootjes vers uitgeplante sla, ui, biet, rode kool, pastinaak...

Klaar voor vandaag. Volgende keer de vijver?

Eva was er ook en heeft ook de hele dag hard gewerkt, hoor!
Hier toont ze glunderend haar nieuw aangeschafte Flora.
Want om de bokken van de schapen (of liever gezegd de grassen van de gewassen) te kunnen scheiden, moet je weten wat je uit de grond trekt en wat je laat staan!

Toen we zo'n beetje klaar waren, kwam Corrie langs om haar stuk tuin te verzorgen. Ze gaf ons elk een zondoorstoofde rode aardbei te proeven, rechtstreeks van de plant. Ik kan me niet herinneren dat ik een lekkerder aardbei heb geproefd, zoet en sappig en warm en rijk van smaak...(niet bitter!)

De aardbeien zullen worden gebruikt in gerechten voor het Hof van Kijk-Uit, en wat er overschiet zal daar verkocht worden.

Een bezoekje aan het Hof van Kijk-Uit stond ook nog op het programma, want vandaag ging het Hof voor het eerst open!

Maar voordat we daarheen gingen, plukte ik nog een schattig wit bloemetje uit een grote bos naast het toegangshek van de Tuin, om straks bij een versnapering te gaan determineren met mijn nieuwe Flora.

Via een lommerrijk fietspad kom je van de Tuin naar het Hof van Kijk-Uit, zo'n 300 meter verderop.

Ingang van het Hof van Kijk-Uit

Terras van het Hof van Kijk-Uit

Het idyllische zitje op het terras van het Hof van Kijk-Uit waar het drinken al op ons staat te wachten en waar we het schattige witte bloemetje gingen determineren.

Je ziet wel aan de foto's wat een heerlijke plek dit is. Het liep storm op de eerste dag dat het Hof van Kijk-Uit geopend was.

De 'twee Amsterdamse kroketten met Zaanse mosterd met ambachtelijk brood' konden we niet aan ons voorbij laten gaan. Zonder succes probeerde ik ondertussen uit te vinden wat de naam was van het witte bloemetje. Toen de kroketten arriveerden nam Morgan het determineren van mij over, vooralsnog zonder resultaat. Dat komt omdat we opnieuw moeten leren dat een helmdraad deel uitmaakt van de meeldraad, wat een stempel ook alweer is en wat 'grondstandige bladeren' zijn. 

Determineren moet je leren, dat blijkt!

Boswachter Jan Zijlstra.
Links de gele omslag van de Flora van Henk Eggelte die ons tot dan nog niet verder had geholpen met determineren.
Maar ik heb goede hoop dat het ons wel gaat lukken hoor!

Plotseling plofte boswachter Jan Zijlstra in de stoel naast ons neer om een praatje te maken. Hij vertelde dat hij nog wel wat hout had liggen als we dat nodig hadden, dus nu kunnen toch nog het derde bed vorm gaan geven met nog weer een lekkere stapel hout. Het nog ongedetermineerde bloemetje schoot me opeens te binnen. "Jan, jij weet vast wel hoe dit heet!". "Ja," kwam het zonder aarzeling, "dat is ... eh.... akkerhoornbloem."

Gelukkig bevestigde de Flora deze benaming.

Akkerhoornbloem (foto afkomstig van NatuurNieuwegein)

En na deze heerlijke dag was er nog een verrassing:

Morgan ontdekte in het Hof van Kijk-Uit een ietwat ontstemde gitaar, die bleek van boswachter Jan te zijn. "Ik stem hem wel even," bood Morgan aan, en toen ontdekte Jan dat Morgan in het dagelijks leven gitaarleraar is! 

Ik kijk vol verwachting uit naar een optreden van het nieuw gevormde gitaarduo.

Jan speelt "House for sale"

In de trein terug keek ik soezerig en zeer tevreden terug op een geslaagde dag.

Vandaag ben ik opgetogen over de regen. Voor mijn geestesoog zie ik hoe deze zachte douche 30 kilometer verderop onze jonge aanplant verwent.

Binnenkort kunnen we weer veel hulp gebruiken voor het verder inrichten en vullen van de vijver en voor het opwerpen van een nieuwe heuvel. Daar zullen we tegen die tijd geen geheim van maken!